Задания с 01.04-05.04

Проект «Влияние книг на жизнь школьников»

Читаем ,обсуждаем. «Умение прощать»

Каждый из нас хотя бы раз в жизни обижался на другого человека. Все мы, люди, делаем друг другу больно так или иначе. И в таких ситуациях просто необходимо уметь прощать, чтобы не разорвать дорогие для нас отношения с близким человеком.

Первый враг умению прощать — это, конечно, гордость. Она так и пытается перетянуть нас на сторону мнения, что человек, который посмел нас обидеть, просто недостоин прощения, поэтому относиться к нему надо крайне холодно, общения избегать и всячески показывать, что вы обижены. Умение человека перебороть свою гордость во имя высших целей и определяет то, насколько человек готов и умеет прощать других.

В любую ссору необходимо задавать себе вопрос: а что для меня важнее – вынудить человека извиняться ещё тысячу раз, добиться от него полного унижения или всё-таки сохранить тёплые отношения с этим человеком? Ведь не прощать можно на сознательном уровне, не из-за гордости, а только ради того, чтобы потешить свою самооценку, узнать степень своей значимости в глазах другого человека. Я думаю, что с моральной точки зрения это подло. Тем более, если речь касается друзей, то вы просто не имеете права проверять их чувства на прочность.

Другое дело, если речь идёт не просто о проступке или какой-то мелкой ссоре, а о серьёзной ошибке со стороны другого человека. Простить в данном случае – это не значит забыть всё, что он сделал, это значит сделать выводы, разрушить такие отношения и идти дальше по жизни, не вспоминая об этом досадном отрывке, потому что его нужно отпустить, чтобы ваша душа не страдала.

Прощение не всегда возможно достичь, потому что есть поступки, которые слишком глубоко нас ранят, но мы должны стараться прощать всех и каждого. Причём прощать не ради того, чтобы остаться с человеком в хороших отношениях, а ради того, чтобы спокойнее было жить нам самим.

Источник: 

Вопросы для обсуждения

  • Почему трудно прощать?
    Когда нас обидели или предали, мы чувствуем эмоциональную боль. Прощение требует от нас отпустить эту боль и перейти к следующему этапу.
  • Зачем прощать?

Иногда надо прощать, чтобы почуствовать облегчение и не разрывать отношение.

  • А как прощать?

Н

  • Что для вас прощение ?

Прощение — это сложный процесс, который связан с нашими эмоциями, внутренним миром и личным опытом. Вот несколько причин, почему прощение может быть трудным:

  • Вы когда- либо просили прощение у других? Что это вам дает?

Да, это дает спокойствие на душе.

  • Что Вы чувствуете , когда Вас прощают/не прощают ?

Когда меня прощают, я чувствую облегчение и признательность. Это означает, что моя ошибка или недоразумение были поняты, и я получил второй шанс. Прощение — это знак того, что отношения могут продолжаться и развиваться.

С другой стороны, когда меня не прощают, я могу чувствовать грусть, разочарование или даже обиду. Непрощение может быть болезненным опытом, особенно если я искренне желал прощения. Однако это также может быть возможностью для личного роста и понимания себя и других людей.

Важно помнить, что прощение — это индивидуальный выбор каждого человека, и мы не всегда можем контролировать реакцию других на наши действия. Главное — быть открытым к обучению и готовым к изменениям в себе и своих отношениях.

Темы для сочинений :

  • «К чему приводит равнодушие»

Равнодушие — это состояние, когда человек не проявляет интереса, эмоций или вовлеченности в отношениях или событиях. Оно может иметь разные последствия:

  1. Отдаление от окружающих: Равнодушие может привести к отдалению от других людей. Когда мы не проявляем интереса к их чувствам или нуждам, это может негативно сказаться на отношениях.
  2. Упущение возможностей: Равнодушие может мешать нам видеть возможности для роста, развития или изменений. Мы можем упустить важные моменты в жизни из-за равнодушия.
  3. Эмоциональное расстройство: Длительное равнодушие может вызвать эмоциональное расстройство, так как мы не обращаем внимания на свои чувства и потребности.
  4. Утрата связи с собой: Равнодушие может привести к утрате связи с собой. Мы перестаем слушать свои внутренние ощущения и потребности.
  5. Отсутствие эмпатии: Равнодушие может привести к отсутствию эмпатии к другим людям. Мы перестаем понимать их чувства и переживания.

Важно находить баланс между эмоциональной вовлеченностью и самозащитой. Равнодушие может быть защитным механизмом, но иногда нам важно проявлять заботу и внимание к окружающим.

  • «Преданность»
  • «Что такое семья»

Тренировочные упражнения

Чтобы правильно писать НЕ с существительными, нужно помнить правило.

Не пишется слитно:

  • если слово без НЕ не употребляетсяненависть, неразбериха, недоумение;
  • если слово можно заменить синонимом без НЕ: неправда (ложь), несчастье (горе);
  • если есть приставка НЕДО-:  недоработка, недосмотр, недоделка.

НЕ пишется раздельно:

  • при отрицании: Это не дом.
  • при наличии противопоставления союзом А: Это не правда, а ложь.
  • в составе конструкций, усиливающих отрицание:

а) со словами вовсе не, отнюдь не, далеко не, ничуть не, нимало неОн мне вовсе не друг

б) с отрицательными словами, начинающимися с ни-: нисколько не, никак не, никого не, никому не, никем не, никогда не, никуда не, никакой не, ничего не, ничему не, ничем не: Это никакая не правда!

1.Вставьте пропущенные буквы.

Ловкий акробат; обожать слабого; низкий берег; примерять платье; дневное освещение, отворить картошку; запевать песню; быстрая ходьба, частота помещений; держит от холода; посидеть на скамейке; зеленая травка; прожевать хлеб; полоскать щенка;, букет сирени; слезать с крыши; проредить морковь на грядке; пожалеть сироту; связать свитер; отворить ворота; управление автомобилем.

2.Вставьте пропущенные буквы(чередующиеся гласные в корне слова).

Загорать на солнце; собирать огарки; разгорелся спор; коснуться вопроса; загорелась бумага; прикоснуться к плите; рука касалась перил; обгоревшая свеча; неприкасаемый запас; сгореть со стыда; осторожное касание; загореть на берегу моря; загореться от искры; чуть пригореть; загорались на равнине.

3.Правописание Не с существительными(раздельно или слитно).

Знак (не)равенства; рассказывать (не)былицы; явная (не)справедливость; обидная (не)внимательность; обсуждали (не)успеваемость, а поведение; голубые (не)забудки; слепая (не)навить; возникшее (не)доразумение; (не)опытность ученика; (не)успех, а провал; осенняя (не)погода; вырваться из (не)воли; скрытая (не)приязнь; пережить (не)удачу.

4.Правописание Не с прилагательными.

**(Не)**обыкновенный талант; **(не)**стерпимая боль; **(не)**значительная сумма денег; **(не)**разлучные друзья; почуять **(не)**доброе; **(не)**уклюжие выражения; **(не)**навистный человек; **(не)**сокрушимая сила; **(не)**доступные вершины; отнюдь **(не)**прочный материал; подарку **(не)**рад; **(не)**веселый, а грустный взгляд; **(не)**подкупная честность; **(не)**уклюжий щенок; **(не)**ряшливая каморка.

5.Вставьте пропущенные буквы(н/нн в прилагательных)

Лиственная аллея; костяшковая ручка; экскурсионное бюро; гусиный клюв; серебряный портсигар; журавлиный клин; оловянный солдатик; стеклянная бутылка; ветреный день; масляная краска; румяное лицо; искренняя радость; пенсионный возраст; таинственная улыбка; обветренные руки; бездонная пропасть; лимонный сок; радужный рассвет; каменная ограда; песчаная почва.

6. Правописание не/ни в местоимениях:

    Некого послушать; никому не помог; никем поговорить; ничем не спорить; нисколько вопросов; ничего не делал; никого позвать; никому не писать; никого не спрашивать; ниоткуда утаивать.

    7. Измените глаглы по лицам:

      Я есть, ты есть, он/она/оно есть; мы есть, вы есть, они есть.

      Я хожу, ты ходишь, он/она/оно ходит; мы ходим, вы ходите, они ходят.

      Я решаю, ты решаешь, он/она/оно решает; мы решаем, вы решаете, они решают.

      Я смотрю, ты смотришь, он/она/оно смотрит; мы смотрим, вы смотрите, они смотрят.

      8. Измените существительные по падежам:

        Куклы, озера, жизни, стола.

        Կրթությունը և գիտությունը 19- դարի երկրորդ կեսին և 20-րդ դարի սկզբի

        Գիտությունը սկսեց ընկալվել, որպես հասարակուցաթյան առաջընթացի կարևորագույն պայման։

        Հիմնարար գիտություններ

        Չարլզ Դարվին-ստեղծեծ մի տեսություն, որը բացատրում է կենդանական տեսակների միլիոնավոր տարիներ տևած աստիճանական զարգացումը։

        Դ․ Մենդելեև-հայնաբերեց քիմիական տարրերի պարբերականության օրհենքը։

        Ա․ Էյնշտեյն-մշակեց տիեզերական ժամանակի, տարածության, նյութի զանգվածի, էներգիայի, շարժման նոր տեսություն։

        Գ․ Մենդել-գենետիկա

        Լ․ Պաստիոր-մանրէաբանություն

        Ջ․ Մաքսվել-էլեկտրադինամիկա

        Է․ Ռեզելֆորդ, Ն․ Բոր-ատոմային ֆիզիկա

        Գ․ Մարկոնի-ռադիո

        Աբել-հայտնաբերեց հեռախոսը

        Գ․ Դայմլեր-ներքին այրման շարժիչ

        Թ․ Էդիսոն-էլեկտրական լամպ

        Հումանիտար գիտություններ

        Հոգեբանություն գիծ-Զիգմունդ Ֆրեյդ

        Գրականություն և թատրոն-Գիդը Մոպասան, Է․ Զոլան, Ֆ․ Դաստայեվսկի, Լ․ Տոլստոյ, Բերնարդ Շոու, Ջ․ Լոնդոն, Թ․ Ման, Ա․ Չեխով, Է․ Ռոստան, Ս․ Բեռար։

        1895թ․ Լուի և Օգյուստ Լյումիեր եղբայրները Փարիզում առաջին անգամ ցուցադրեցին “Շարժուն լուսանկարը”

        Կերպարվեստ և ճարտարեպություն

        Ֆրանսիայում ստեղծվեց գեղանկարչության նոր ճյուղ, իմպրեսիոնիզմ (անմիջական տպավորություն)-Կ․ Մոնե, Օ․ Ռենուար, Կ․ Պիսարո, Է․ Դեգա։

        Հայտնի քանդակագործ-Օ․ Ռոդեն

        1889թ․-կառուցվեց Փարիզի Էյֆելյան աշտարակը

        Երաժշտություն և օպերա

        Կոմպոզիտորներ-Կ․ Դեգյուսի, Է․ Գրիգ, Յ․ Բրամս, Ջ․ Վելդի “Աիդա և Ռիգոլետո օպերաներ”, Ժ․ Պիզել “Կարմեն”, Ռ․ Վագներ, Պ․ Չայկովսկի

        <<Հնարագետ ջուլհակը>> Ղազարոս Աղայան

        1

        Շահ-Աբասի ժամանակ հեռու աշխարհից դերվիշի[1] հագուստով մի մարդ է գալիս Սպահան քաղաքը։ Քաղաքի ընդարձակ հրապարակի մեջ այդ դերվիշը մի մեծ շրջան է քաշում փայտով, ինքն էլ կշտին նստում լուռ ու մունջ։ Անցուդարձ անողները նայում են և զարմանալով հարցնում, թե՝ դու ո՞վ ես, այս ի՞նչ բան է, որ դու քաշել ես. արդյոք մի թալիսման չէ՞ սա, և մեզ համար բարի՞, թե՞ չար թալիսման է… Դերվիշը բնավ չի խոսում։ Ամբողջ քաղաքը վարանման մեջ է ընկնում, թե՝ սա ի՞նչ կնշանակե արդյոք։ Վերջը իմաց են տալիս Շահ-Աբասին, թե՝ այսպիսի մի դերվիշ է եկել…

        Շահ-Աբասը իր գիտնականներից մեկին ուղարկում է, որ տեսնե ի՞նչ բան է, ի՞նչ է դերվիշի ուզածը, ինչո՞ւ է ժողովրդին սարսափի մեջ գցել։

        Գիտնականը գնում է և ասում դերվիշին. — Ո՛վ մարդ, ես հասկանում եմ քո միտքը։ Քո շրջանը նշանակում է երկինք։ Դատարկ է մեջը։ Այդ նշանակում է, որ դու ուզում ես երկինքը կապել, որ ոչ մի ամպ չլինի այնտեղ, որ է՛լ անձրև չգա, սով ընկնի մեր աշխարհքը։ Գիտե՛մ, գիտե՛մ, որ դու կարող ես այդ բոլորն անել, բայց խղճա՛ մեզ, այդպես բան մի՛ անիլ, ինչ որ ուզես՝ քեզ կտա թագավորը…

        Դերվիշը բնավ չխոսեց և գիտնականի երեսին անգամ չնայեց։ Բայց ժողովուրդը, լսելով գիտնականի բացատրությունը, ավելի մեծ երկյուղի մեջ ընկավ։ Էլ չէին ասում, թե՝ գուցե սխալ էր գիտնականի բացատրությունը, այլ դրա հակառակ՝ լուն ուղտ շինելով, պատմում էին իրար, թե. «Բա չե՞ք ասիլ, դերվիշը մի ամենազոր մարդ է, այսինչ երկրում հեղեղ և կարկուտ է թափել, բոլոր բնակիչներին կոտորել, այնինչ տեղ յոթը տարի շարունակ կապվել է երկինքը, ոչ մի կաթիլ անձրև չի եկել, սով է ընկել երկիրը, բոլորեքյանք[2] կերել են միմյանց…»։ Մյուս օրը Շահ-Աբասն ուղարկեց մի ուրիշ գիտնական։

        — Գիտե՛մ, գիտե՛մ, ով ես դու, մա՛րդ Աստուծո,— ասում է գիտնականը։— Քո շրջանը նշանակում է երկիրս։ Դատարկ է մեջը։ Դրանով ուզում ես ասել, որ ժանտախտով պիտի դատարկես մեր երկիրը։ Խնայի՛ր մեզ. խնայի՛ր, ի սեր Ամենակալին, այդպես բան մի՛ անիլ, ինչ որ ուզենաս՝ քեզ կտանք։

        Դերվիշը դարձյալ մնաց լուռ։ Ավելի ևս սաստկացավ ժողովրդի երկյուղը, և նորանոր առասպելներ տարածվեցին քաղաքի մեջ։

        Բոլոր գիտնականները հաջորդաբար գնացին դերվիշի մոտ, և բոլորն էլ, ունքը շինելու տեղ, աչքն էլ հանեցին, փոխանակ ժողովրդի կասկածը փարատելու, նրան ավելի երկյուղի ու սնահավատության մեջ գցեցին։2

        Թագավորը կարծում էր, որ դերվիշի արածը մի հասարակ հանելուկ պիտի լինի, և իրան համար շատ ամոթ էր համարում, որ այդ հասարակ հանելուկը լուծող մի գիտնական չունի։ Այսպիսի մտատանջությունով նա մեկ օր ծպտված ման էր գալիս Սպահանի Հայոց թաղումը, ուր հանդիպեցավ մի տարօրինակ բանի։ Մի տանիքի վրա ցորեն կար փռած աղունի համար, ոչ ոք չկար մոտը, բայց մի երկայն եղեգ կար ցցված, որ ինքն իրան անդադար տարուբերվելով քշում էր ճնճղուկներին։ «Այս հրաշքի գաղտնիքը պետք է տան մեջը փնտրել»,— ասաց թագավորն ու ներս գնաց տուն և այնտեղ տեսավ մի ջուլհակ, որ կտավ էր գործում։

        Երբ որ թագավորը ներս մտավ՝ ողջունեց ջուլհակին, ջուլհակը նայեց նրա վրա, իսկույն ոտքի կանգնեց, խոր գլուխ տալով պատասխանեց նրա ողջույնին, հետո սկսեց շարունակել իր գործը։ Ջուլհակի աջ ու ձախ կողմին մի-մի օրորոց կար դրված։ Երբ որ նա սկսեց գործել՝ օրորոցներն էլ սկսեցին օրորվիլ տանիքի ինքնաշարժ եղեգի պես։ Օրորոցում եղած երեխաները ծերունու թոռներն էին, որոնց մայրերը, տան մի անկյունում նստած՝ ճախարակով բամբակ էին մանում կտավի համար։ Իր հարսներին գործից չգցելու համար հնարագետ ջուլհակը տանիքի եղեգից մի թել էր կապել, թելի մեկ ծայրը փաթաթել կտավի սանրին, որ իր տարուբերվելովը շարժում էր եղեգը։ Օրորոցներից նմանապես թելեր ուներ կապած, որոնց հակառակ ծայրերը իր աջ ու ձախ մատներին էր փաթաթել։ Աջ ձեռքով մաքուքը[3] նետելիս՝ աջ կողմի օրորոցն էր օրորվում, ձախով նետելիս՝ ձախ կողմինը։ Այսպիսով, նա մեկ անգամից երեք գործ էր կատարում։

        Թագավորն այդ ամենը նկատեց և գովեց իր մտքումը նրա հնարագիտությունը, միայն նրա ոտքի կանգնելով խոր գլուխ տալը թագավորի մեջ կասկած ձգեց, թե՝ չլինի՞ իրան ճանաչեց։ Այս բանն ստուգելու համար թագավորը մի մութ հարցմունք արավ նրան.

        — Չլինի՜մ, չլինի՜մ…

        — Մի՞թե, մի՞թե…— պատասխանեց ջուլհակը։

        Թագավորը, «չլինիմ, չլինիմ» ասելով՝ ուզեց ասել ծերունուն. «Եթե ինձ ճանաչեցիր՝ չլինի թե երևցնես այդ բանը, թող մեր մեջը մնա»։ Իսկ ծերունին պատասխանեց՝ «Մի՞թե, մի՞թե», այսինքն՝ «Մի՞թե ես հիմար եմ և այդքանը չգիտեմ»։

        — Քանիսի՞ մեջն ես, վարպե՛տ,– հետո հարցրեց թագավորը։

        — Երկուսս լրացրել, երեքի մեջն եմ մտել,— պատասխանեց ջուլհակը։

        Թագավորի այս հարցմունքը ջուլհակի հասակին էր վերաբերում։ Ջուլհակը պատասխանեց, որ երկու ոտքով ման գալն արդեն վերջացրել է, հիմա գավազան է գործ ածում՝ իբրև երրորդ ոտք, մեկ խոսքով՝ ծերացել է։

        Թագավորն այսպիսի շատ մութ հարցմունքներ արավ և բոլորի պատասխանն էլ ստացավ դարձյալ մութ կերպով։ Տեսավ, որ ծերունի հայը մի հնարագետ և հանճարի տեր մարդ է թե՛ գործով և թե՛ խոսքով, մտածեց, որ միայն սա՛ կարող է դերվիշի պատասխանը տալ։

        — Դու, որ այդչափ հնարագետ ես,— ասաց թագավորը,— եթե մի քանի սագ ուղարկեմ քեզ մոտ՝ կարո՞ղ ես փետրել նրանց։

        — Դրա քաջ վարպետն եմ ես,— ասաց ջուլհակը։3

        Այս պատասխանն ստանալուց հետո թագավորը գնաց։ Շատ չանցավ՝ ջուլհակի մոտ եկան թագավորի գիտնական նազիր-վեզիրները։

        «Ահա՛ եկան թագավորի սագերը, իրա՛վ որ լավ փետրելու թռչուններ են»,— ասաց ջուլհակը ինքն իրան։

        Թագավորը տուն գնալով սաստիկ բարկացել էր գիտնականների վրա և սպառնացել էր, որ եթե գոնե մի մարդ չգտնեն, որ դերվիշին պատասխան տա, նրանց բոլորին էլ կաքսորե։ Այսպես նեղի գալով՝ որոշեցին դիմել հնարագետ ջուլհակին, որի համբավը նրանցից մեկը լսել էր։

        — Վարպե՛տ եղբայր, կարող չե՞ս արդյոք մի պատասխան տալ մեր տարօրինակ հյուրին, որ ժողովրդի վրա սարսափ է տարածել,— ասացին գիտնականները և պատմեցին դերվիշի դեպքը, որ արդեն հայտնի էր ջուլհակին։

        — Ինչո՞ւ չէ… կարող եմ… բայց մեծ ծախք կպահանջվի դրա համար։ Պետք է ձեռք բերել մի կախարդական գավազան, մի անմահական սխտոր և մի ոսկի ձու ածող հավ։

        Գիտնականները մնացին ապշած։

        — Դրա ծախքը մե՛նք կվճարենք,— ասացին նրանք ուշքի գալով,— միայն՝ մենք չենք կարող գտնել այդ բաները, ինչ որ դու ես ասում։

        — Երեք բան է իմ ուզածը, և ես ի՛նքս կգտնեմ, միայն՝ ամեն բանի համար մի գլխարկ լիքը ոսկի է պետք։ Դուք երեք հոգի եք, ամենքդ ձեր գլխարկովը մեկ ոսկի կբերեք, ես էլ կգամ դերվիշին պատասխան կտամ։

        Գիտնականները ճարահատած համաձայնեցին։ Գնացին երեք գլխարկ ոսկի բերին, տվին ջուլհակին։ Այսպես փետրելով նրանց, ինչպես պատվիրել էր թագավորը, վեր կացավ առավ իր հոնի գավազանը, մի գլուխ հոտած սխտոր, ոտի մեկը կոտրած մի հավ, և գնաց սարսափ տարածող դերվիշի մոտ։

        Հավաքվեցին բոլոր քաղաքացիք, ներկա էր և թագավորը՝ իր բոլոր իշխաններով։

        Ջուլհակը չխոսեց դերվիշի հետ. նա լուռումունջ իր գավազանի ծայրով մի խոր ակոս քաշեց շրջանի մեջտեղով ծայրե ի ծայր և այսպիսով դերվիշի շրջանը երկու հավասար մասի բաժանեց և նստեց նրա դեմ հանդիման։

        Դերվիշը երկար մտածեց, գլուխը թափ տվավ. վերջը մի գլուխ սոխ հանեց, դրավ առջևը։

        Ջուլհակը, առանց երկար մտածելու, իսկույն իր սխտորը հանեց, դրավ իր առջևը։ Բարկացավ դերվիշը և իր ջեբից հանեց մի բուռ կորեկ և շաղ տվավ ամբողջ շրջանի մեջ։

        Ջուլհակը փեշի տակից հանեց իր հավը, որ իսկույն կտկտալով կերավ բոլոր կորեկը։

        Դերվիշն էլ մինչև վերջը չսպասեց, իսկույն վեր կացավ և մռմռալով հեռացավ-գնաց…

        Թագավորը մոտեցավ ջուլհակին և խնդրեց, որ բացատրե այդ հանելուկի նշանակությունը։

        — Ո՛ղջ լինի թագավորը,— ասաց ջուլհակը։— Այս մարդը մի խելագար դերվիշ է։ Երևակայել է, որ ինքը մի շատ զորեղ իմաստուն մարդ է և կարող է մեր ամբողջ աշխարհքին տիրել։ Իր քաշած շրջանով ուզում էր մեզ հասկացնել, թե իրա՛նն է բոլոր մեր երկիրը։ Ես չուզեցա հասկացնել նրան, որ այդ խելագարություն է, այլ՝ կես արի մեջտեղից, որով ուզեցա ասել՝ թե կեսն էլ իմն է։ Նա բարկացավ և իր սոխով ինձ պատերազմ հայտնեց կամ ուզեց ասել՝ մեր մեջ դառնություն կծագի, կռիվ կլինի։ Ես էլ իմ սխտորով հասկացրի նրան, որ ես փախչող չեմ, թեկուզ կռվից էլ վատթար բան պատահի։ Նա կորեկով ինձ սպառնաց, որ իր զորքերն անհամար են։ Ես էլ իմ հավով ցույց տվի, որ ահա՛ այսպես կջարդեմ ես քո անհամար զորքը։ Դրա վրա նա տեսավ, որ է՛լ չի կարող մեզ վախեցնել, փախավ-գնաց…

        Քաղաքացիք շատ ուրախացան, որ վերջապես ազատվեցին դերվիշի տալիք երևակայական սովից ու մահից, և ամենքը միաբերան գոչեցին. «Կեցցե՜ ջուլհակը»։

        Շահ-Աբասը, որ շատ արհեստասեր թագավոր էր, գովեց ջուլհակին և հետո հարցրեց.

        — Ի՞նչ արիր իմ սագերին, լավ փետրեցի՞ր, թե՞ ոչ…

        — Ո՛ղջ լինի թագավորը, այո՛, լա՜վ փետրեցի, ահա՛ նրանց փետուրները,— ասաց ջուլհակը և թագավորի առջևը դրավ մի պարկ ոսկի։

        — Քե՛զ են արժանի այդ ոսկիքը,— ասաց թագավորը,— դու ավելի օգտակար գործադրություն կգտնես դրանց համար։ Մի այդքան էլ իմ գանձարանից ստացիր և մի մեծ գործարան բաց արա. թող ծաղկի քո արհեստը իմ երկրիս մեջ։ Այսուհետև իմ պալատի դռները միշտ բաց են քեզ համար, թող իմ հովանավորությունը լիուլի տարածվի քո իմաստուն ժառանգների և քո ազգի վրա։

        Անծանոթ բառեր

        Դերվիշ-մահմեդականների թափառաշրջիկ կրոնավոր, խև
        Բոլորեքյան-բոլորը, ամենքը, բոլորը միասին
        Մաքուք-մաքոք